Een mooie heidag

Terug naar overzicht

03 september 2021

Er moest hoognodig weer een wat langere tocht worden gefietst. En ik wilde dit seizoen ook nog de hei zien die nu zo prachtig in bloei staat. De oplossing ligt voor de hand: vandaag wordt het een fietstocht naar de heidevelden rond Hilversum. Volgens de routeplanner die ik voor dit soort tochten gebruik, een dikke 110 km in het verschiet.

Het eerste stuk gaat langs bekend terrein, via de Reeuwijkse Plassen naar Driebruggen en Woerden. De koeien die lekker in het gras liggen te herkauwen, kennen me zo langzamerhand wel. Ze kijken me wat meewarig aan alsof ze zich afvragen of ik niks beters te doen heb. Eh nee, ik kan niets beters verzinnen dan de vrijheid van fietsen. Ik had natuurlijk wel iets anders kunnen doen. Zoals de koelkast weer eens schoonmaken, nog wat verder werken aan een website of verder met een ander verhaal dat al een tijdje in mijn hoofd zit. Maar niets beters.

Intussen ben ik Woerden binnengereden. Meestal - en ik weet ook niet hoe dat komt - kom ik op de weg terug door Woerden. En dus zie ik de stad weer eens in een ander perspectief en ontdek ik nieuwe dingen. Zoals een prachtig ontroerend beeld, gewoon in een doorsnee straat. Het heet 'Een familiefoto' en is gebaseerd op een foto van een Joods gezin uit Woerden. Alle leden daarvan zijn in WOII vermoord.

De route gaat langs Kasteel De Haar en ik besluit te stoppen voor een kop koffie. Dat doe ik niet zo vaak maar vandaag mag het. Bij het Wapen van Haarzuilens op de Brink, waar anders. Dit dorp en het kasteel geven mij altijd een beetje een Eftelinggevoel.
Naast mij op het terras schuift een Duits echtpaar aan. Zij bestellen twee cappuccino, een cheesecake en twee prosecco's. Het meisje dat de bestelling opneemt, vindt het maar raar. Koffie met prosecco? Terwijl de prosecco naast mij wordt ontkurkt, de glazen geheven en met een selfie vastgelegd, stap ik weer op mijn fiets. 

Ik rijd door Breukelen langs de Vecht met zijn prachtige kasteeltjes en landhuizen en fiets het plassengebied van Loosdrecht in. In dorpjes als Breukeleveen lijkt het wel dat je vooral moet laten zien hoe goed je het voor elkaar hebt. Op zijn minst twee Porsches, een dikke BMW en een SUV op de oprit. Begrijp me goed, van mij mag het en veel plezier er mee en zo. Maar door al die aanzienlijke villa's die langs het water staan, zie ik, eenvoudige fietser, maar weinig van de plassen. Toch jammer. 

Ik rij de hei op. Boven mij wordt een zweefvliegtuig naar grotere hoogte gevlogen. Ik heb vooral oog voor wat er op grond te zien is. Ronduit prachtig is het. Om de zoveel meter stap ik toch weer even van de fiets om te proberen een mooiere foto te maken. Het fietspad brengt me vanzelf naar Hilversum. Hoewel ik daar vaker ben geweest valt het me nu nog meer op dat het best een mooie stad is. Maar eerlijk is eerlijk, de route brengt me naar de betere buurten van de stad. Nadat ik nog even ben gestopt bij het bekende gemeentehuis van Dudok, kom ik al snel bij de Bussumerheide. Daar wacht een grote verrassing.

Ik zie een kudde schapen, ik zie een herder en ik zie twee border collies. Op de hei. Die in in bloei staat. Twee gedachten schieten door mijn hoofd. Ik moet gelijk aan Djazzy denken, onze eigen fantastische border collie. Die trouwens wel kinderen bij elkaar kon houden maar nooit met echte schapen heeft gewerkt. En een oud liedje komt bovenborrelen:
Op de groote, stille heide dwaalt de herder eenzaam rond,
wijl de witgewolde kudde trouw bewaakt wordt door den hond.

Ik loop voorzichtig dichterbij en knoop een praatje aan met de herder die ondertusssen met fluitsignalen de hond commando's geeft. Als hij hoort dat ik zelf ook een border collie heb gehad, ziet hij zijn kans schoon. 
   "Ik heb nog een hond in de auto liggen", zegt de herder. "Tot voor kort ging het prima maar hij doet het niet meer. Ik kijk het nog even aan en anders moet ie weg". Om vervolgens te informeren of ik niet nog eens.....
Ik moet me op zo'n moment echt wel vermannen maar ik ben verstandig (dat kan ik dus heus wel zijn) en bedank vriendelijk voor het aanbod. 

Het kost me moeite om weer door te gaan. Mijn romantische, naïeve ziel hoopt natuurljk dat de herder mij uitnodigt om een paar dagen mee te gaan. Omdat ie vindt dat het wel iets voor mij zou kunnen zijn. En waar hij helemaal gelijk in heeft natuurlijk. 
Na een paar laatste foto's stap ik weer op. De foto die ik van de herder met zijn hond neem, doet me ook direct weer denken aan het beeld daar in Woerden. Ook een man met hond maar met een dramatisch ander verhaal.

Een stukje verderop op de hei graast de kudde Schotse hooglanders, de kers op de taart van vandaag. Eén exemplaar is, denk ik, door de plaatselijke VVV ingehuurd. Hij Is vanochtend even naar de kapper geweest en ligt nu relaxt op een hoogje. Kunnen voorbijgangers makkelijk een foto maken. Hij blijft onverstoorbaar. De rest van de kudde ligt het pad te versperren. Waarmee ze maar willen zeggen dat de hei van hun is. Wij zijn slechts bezoekers. 

De heidevelden laat ik achter me en door de bossen fiets ik terug richting Utrecht. De eerste bladeren beginnen te verkleuren en te vallen. De herfst komt op kousevoeten aangeslopen. Als ik via Montfoort en Oudewater weer naar huis fiets, begin ik de kilometers wel te voelen. Maar het is het allemaal waard. Zo'n dag als vandaag is precies de reden waarom ik zo graag fiets. Het gaat niet om de snelheid of het aantal kilometers. Het gaat om de ontmoetingen, de verhalen die om de hoek te vinden zijn, de omgeving waar ik mijn gedachtes en fantasie de vrije loop kan laten. En deze tocht staat wat dat betreft met stip in de top 3.